به گزارش روابط عمومی سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، مقاله «فردوسی پدر شعر فارسی و هومر ایران» (الفردوسی .. أبو الشعر الفارسی و هومیروس إیران) به قلم علیرضا فدوی، وابسته فرهنگی و مسئول خانه فرهنگ جمهوری اسلامی ایران لاذقیه در روزنامه «الوحده» منتشر شد.

نویسنده در این مقاله آورده است: ایرانیان هر ساله در چنین روزی یکی از بزرگترین شاعران پارسی‌گوی تاریخ را گرامی می‌دارند. او حکیم و شاعر فرزانه ابوالقاسم فردوسی است که نامش در میان شاعران بزرگ ایران به عنوان برجسته‌ترین شاعر حماسه‌‌سرای ایران و جهان می‌درخشد و بدون اغراق از پرآوازه‌ترین شاعران ادبیات حماسی و سراینده داستان‌های پهلوانی در جهان به شمار می‌رود و باعث شد که او در طول دوره‌ها دارای نام‌ها و القاب بسیاری باشد.

فدوی می‌افزاید: او را «هومر ایران»، «پدر شعر فارسی»، «احیاکنندۀ فرهنگ و زبان ایران»، «شاعر آزادی» و «شاعر فرزانه» نامیده‌اند. اما نام اصلی او ابوالقاسم منصور بن حسن بن شرف شاه ملقب به فردوسی است.

وابسته فرهنگی کشورمان در لادقیه اشاره می‌کند: فردوسی نثر شاهنامه‌های منثور قبلی، مانند شاهنامۀ ابوالمؤید البلخی، شاهنامۀ ابوعلی البلخی و شاهنامۀ ابومنصوری را خوانده است. وی با روایت‌های شفاهی قصه‌ها و رویدادهای پرشور ایرانیان کهن آشنا بوده است و علاوه بر آگاهی از فرهنگ فارسی و تاریخ آن، در ادبیات عرب، فرهنگ اسلامی، فلسفه، بلاغت و کلام نیز تسلط کاملی داشت، این مسئله در اشعار او به خوبی مشهود است.

فدوی در ادامه این مقاله آورده است: شاهنامه از لحاظ زبانی به معنای کتاب پادشاهان است و اگر آن را کتاب عقل و حکمت و فلسفه و عشق و زبان و تاریخ و عبرت بنامیم، اغراق نمی‌کنیم. به راستی کسی که در اعماق آن دریا تأمل می‌کند متوجه وسعت نبوغ فردوسی می‌شود که در جنبه‌های مختلف شاهنامه، چه در شکل، چه در محتوا منعکس شده است.

وی تأکید می‌کند: شاهنامه فردوسی نه تنها بزرگترین و غنی‌ترین مجموعه شعری است که از دوران سامانیان به دست ما رسیده است، بلکه در واقع مهمترین سندی است که از عظمت زبان فارسی سخن می‌گوید و بزرگترین شاهد عظمت تمدن ایران باستان است. شاهنامه نه تنها تأثیر خود را بر ادبیات فارسی گذاشت، بلکه در ادبیات جهان نیز نفوذ کرد و از خود اثرات بسیاری بر جای گذاشت. این شاهکار ادبی به عربی، انگلیسی، فرانسوی، آلمانی، روسی، ایتالیایی و سایر زبان‌های زنده ترجمه شد.

فدوی در پایان این مقاله، می‌افزاید: این ویژگی‌ها و بسیاری از ویژگی‌های دیگر نبوغ، شایستگی و استعداد شاعرانۀ فردوسی را تأکید می‌کنند. فردوسی توانست در تاریخ ادبیات و فرهنگ ایران و جهان جایگاه پرافتخاری را به خود اختصاص دهد و در طول اعصار جاودانه بماند.

انتهای پیام/ص