فردگرایی یا اصالت فرد از ارکان نظام لیبرالی بوده و از اصطلاحاتی است که قرائت های مختلف فلسفی، سیاسی، اقتصادی و اجتماعی از آن وجود دارد. اما در این مجال، بر آسیب های اجتماعی این نوع نگاه تمرکز شده است.

فردگرایی محض را می توان به مثابه آفتی بزرگ و فراگیر همزمان با توسعه ارتباطات و پیامدهای ناشی از رشد یافتگی فضای مجازی قلمداد کرد. اگرچه نظریه پردازان غربی از فردگرایی باعنوان یک ایدئولوژی یا فلسفه سیاسی یاد می کنند، اما در یک نگاه واقع بینانه باید آن را نوعی رفتار و واکنش درونی نسبت به حقایق و مصادیق بیرونی قلمداد کرد. فردگرایان مدعی هستند منافع فردی باید نسبت به منافع خانواده، گروه های اجتماعی و حکومت در اولویت باشد. در این نگاه متکبرانه و محدود، جامعه و دولت حق اعمال کمترین محدودیتی برای بروز روحیات و مطالبات فردی را نداشته و عقاید شخصی باید تحت هر شرایطی محترم شمرده شود. فردگرایان، تبلور این مرام فردی را مترادف با تحقق استقلال درونی انسان و اتکا به نفس وی قلمداد کرده و از طریق بازی با این واژگان تلاش می کنند تا کراهت ذاتی این نوع تفکر سلبی و غیرفطری را از بین ببرند.  بخشی از آنچه در جریان اغتشاشات اخیر در کشورمان رخ داده است، محصول ترویج تفکر و نگاه فردگرایانه در بین بخشی از نوجوانان و جوانان مرز و بوم ماست.

مصدر ترویج این فردگرایی سیستماتیک و سازمان یافته نیز مشخص است: غرب!  واقعیت این است که فردگرایی، نسخه بازیگران غربی برای تسخیر ذهن و وجود ملت های آگاه محسوب می شود. اتاق های فکر و عملیات در جوامع غربی نسبت به محیطی که قرار است فردگرایی در آن رشد و نمو پیدا کند، نگاه های متفاوتی دارند. در خود جوامع آمریکایی و اروپایی، فردگرایی در حکم یک «نگاه ایده آل گرایانه» مورد ترویج و بررسی قرارمی گیرد تا مبادا تحقق آن به بروز هرج و مرج گرایی(آنارشیسم) منجرشود، اما در کشورهای دیگر، فردگرایی به عنوان یک مرام فردی - سیاسی ترویج می شود تا به واسطه آن بتوان بنیان های قدرت نرم کشورهای مخالف با سلطه گری غرب را هدف قرار داد. بنابراین، باید در گام نخست دریافت فردگرایی، نسخه صادراتی غرب برای سست کردن بنیان های اجتماعی و سیاسی در جوامع هدف محسوب شود. وقتی این قاعده مهم را درک کنیم، قطعا نیمی از مسیر مواجهه و مهار بازی دشمنان را دریافته ایم.  نکته دیگر، به خروجی واقعی ترویج تفکر فردگرایی میان نوجوانان و جوانان کشورمان بازمی گردد. اگر فردگرایی را به یک پاره خط فرضی تشبیه کنیم، در دو سوی آن، خشونت طلبی یا انزواگرایی خودنمایی می کند. فردگرایی منتهی به خشونت یا فردگرایی منتهی به انزوای اجتماعی را متاسفانه امروز در صحنه اغتشاشات مشاهده می کنیم. جایی که عده معدودی از نوجوانان ما به واسطه تبلیغات اغواگرایانه غرب یا حامیان تفکر غربگرایانه، منافع همگانی، امنیت جمعی، غرور ملی و... را فدای خشم یا انزوای خود می کنند.

این همان هدف اصلی غرب از ترویج مستمر مولفه های فردگرایانه در جامعه ما محسوب می شود. بخش مهمی از تولید محتوای غرب در فضای مجازی، ناظر بر ترویج همین انگاره ها و باورهاست. فراتر از آن، تقویت فردگرایی در جوامع مسلمان، بن مایه تولید محتوای بسیاری از فیلم ها و سریال های ظاهرا جذاب در شبکه های ماهواره ای به شمار می رود.  اما سوال اصلی اینجاست که در مواجهه با این رویکرد مخرب و هزینه ساز دشمنان باید چه اقداماتی کرد؟ قطعا در اولین پاسخ باید منظومه تئوریک و عملیاتی دشمن را درخصوص ترویج فردگرایی در کشورهای هدف برای افکار عمومی تشریح کرد. وقتی نوجوانان عزیز و خانواده های آنها با ماهیت، هدف و کارکرد این منظومه آشنا شوند، قطعا فریب ظواهر و پوسته ظاهری آن را نخواهند خورد.در گام بعدی، باید مولفه های مبتنی بر خرد جمعی، هم اندیشی اجتماعی و تقویت مولفه های امنیت ملی را در بطن جامعه و در سایه مخاطب شناسی دقیق رواج داد. در اینجا، هیچ یک از این دو اقدام، متقدم بر دیگری نیست. به عبارت بهتر، نقد ساختار مفهومی -عملیاتی غرب در ترویج فردگرایی در ایران باید با تقویت مولفه های بازدارنده(در مواجهه با فردگرایی) توام شود تا شاهد بهترین خروجی و ترکیب ممکن باشیم.