رسانه‌های جدید، روز به روز فراگیرتر می‌شوند و تأثیرشان در زندگی ما بیش از پیش می‌گردد. این امر خود را در دیپلماسی نیز نشان داده است و تأثیرش در آینده بیشتر نیز خواهد شد. کتاب “رسانه‌های جدید و آیندۀ دیپلماسی” نوشتۀ فیلیپ سیب و ترجمۀ مسعود میرزایی، به واکاوی تأثیر این رسانه‌ها در آیندۀ دیپلماسی پرداخته است. این کتاب از پنج فصل با عنوان‌های دیپلماسی باز، ظهور دیپلماسی عمومی، دولت‌ها و بازیگران غیردولتی، پایداری در مسیر و شکل‌گیری آیندۀ دیپلماسی تشکیل شده و انتشارات آگاه آن را در 195 صفحه منتشر نموده است. این کتاب به صورت بسیار مختصر در برخی سایت‌ها معرفی شده است و همچنین یادداشتی بر آن با عنوان “دیپلماسی شیشه‌ای” نوشته شده است ؛ اما هنوز خلاصۀ جامعی از آن ارائه نشده است. در ادامه به ارائۀ خلاصه‌ای از این کتاب خواهیم پرداخت.

به گزارش روابط عمومی سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی پوریا نبی پور در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: نمی توان توییتر را جایگزین دیپلماسی سنتی دانست. یک توییت نمی تواند جای جلسات ارتباطات و تبادل دیپلماتیک را و بین دیپلمات ها در مورد سیاست خارجی بگیرد. اما توییتر می تواند این کانال ها را به خوبی تکمیل کند. فعالیت دیپلمات ها را شفاف و قابل دسترسی کند و پیروان بازیگران جامعه مدنی و افراد علاقه مند می توانند تقریباً در زمان واقعی در مذاکرات دیپلماتیک حضور داشته باشند. همچنین به دلیل افزایش استفاده از دیپلماسی دیجیتال به طور خلاصه نیز می توان گفت که روابط دیپلماتیک شکننده تر نخواهند شد. دیپلماسی دیجیتال شیوه های حفظ و برقراری ارتباط را گسترش می دهند، اما شیوه های سنتی – کلاسیک دیپلماسی را منسوخ نمی کنند.

از زمان تأسیس اتحادیه آفریقا در ۲۵ می ۱۹۶۳ که در آن زمان سازمان وحدت آفریقا نامیده می‌شد، روز آفریقا در این قاره و در سطح بین المللی جشن گرفته می‌شود.

دیپلماسی فرهنگی یکی از مهم‌ترین مسائل مدیریت استراتژیک فرهنگی است، که در واقع ساز‌و‌کار به‌کارگیری ابزار و ظرفیت‌های فرهنگی برای تأثیر بر افکار عمومی و ارتباطات با دولت‌های سایر کشورهاست. دیپلماسی فرهنگی بر روابط فرهنگی و پیوندهایی که میان انسان‌ها در حوزه‌های ملی و فرهنگی به وجود می‌آید، مؤثر است.