به گزارش روابط عمومی سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، جواد امینی‌منش، مدیر روابط عمومی سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی در یادداشتی اینگونه آورده است: ابوسعید ابوالخیر سروده است: «من مات من العشق فقد مات شهید». یعنی آنکه در راه عشق می‌میرد، همانا شهید است. آنچه که ابوسعید و دیگر بزرگان، از عشق گفته اند و نوشته اند، موضوعی سترگ است و والا. زیستن عاشقانه، زمینه مردن شهادتمندانه است. عشق، در واقع آنکس را که دچارش می کند را پاک و سربلند نگاه می دارد و به عرش می رساندش. برای همین است که عاشق، سخت ترین کارها را بی محابا و بدون دشواری انجام می دهد و سختی ها را به راحتی از سر می گذراند.

زیستن در راه عقیده، مبارزه برای حفاظت از آن و جانفشانی برای اثبات حقانیت اش، همانا عشق است و از والاترین مراتب آن. رسیدن به این مرتبه، از آنکه جان می‌سپارد، نه تنها یک شهید، بلکه یک قهرمان بزرگ می‌سازد. گر چه همه شهیدان، قهرمان اند و لایق بهترین احترام‌ها، اما مقام شهید عقیده، مقدم تر است.

حجت الاسلام والمسلمین شهید ابراهیم انصاری، ۱۰ سال پیش، در چنین روزی، در همان لباس روحانیت، توسط تروریست های تندرو، به شهادت رسید. در لبنان. جلوی سفارت جمهوری اسلامی ایران در بیروت. با نگاهی کوتاه به زندگی ایشان، می‌تواند دریافت که عمرش را در راه اشاعه آنچه که بر آن معتقد بود، گذراند. از این شهر به آن شهر، از این آبادی به آن آبادی. از این اداره به آن اداره. از این کشور به آن کشور. آرام و قرار نداشت. می‌دانست که فرصت کم است و کار، بسیار می‌دانست که در مسیر عشق، ساکن شدن و ساکن ماندن، معنا ندارد. دریافته بود که در راه عشق، آرام و قرار، در بی قراری است.

آن شهید که در لبنان، رایزن فرهنگی جمهوری اسلامی ایران بود، با تمام توان تلاش کرد که قلب‌ها را به یکدیگر نزدیک کند. آنچه در دشوارترین لحظه ها و صعب ترین راه‌ها، به او مدد می‌رساند، فرهنگ غنی ایرانی- اسلامی بود که می‌توانست خستگی ناپذیر و همواره امیدوار، به راهش ادامه دهد و از پای ننشیند.

فرهنگ در واقع، همچون قطره‌های برف و باران، آرام و بی سکون، از لابه لای سنگ ها و شن ها، گذر می‌کند و از دل تاریک ترین مسیرها می‌گذرد و آنگاه، در جایی دیگر، از چشمه ای، می‌جوشد و دیگران را سیراب می‌کند. عشق، راه برنده و دلیل راه است. عشقی که در قطره‌های باران برای رسیدن وجود دارد، او را به چشمه‌ای زلال، مبدل می‌کند. شهید انصاری و بسیاری دیگر همچون او که در این مسیر گام برداشته‌اند و بر می‌دارند، از چنین قانونی تبعیت می‌کنند. عشق به رفتن برای رسیدن، در وجود ایشان، آنچنان غلیان می‌کند که هر ناظر پخته و خامی، می‌تواند آن جوشش را ببیند و از طراوت اش، بهره ببرد.

رساندن پیام فرهنگ ایرانی-اسلامی به برادران و همنوعان‌مان در دیاری دیگر، عشقی می‌خواهد که با چاشنی امید، سخت ترین موانع و بلندترین سدها را به راحتی در می نوردد و به سرمنزل مقصود می رسد. آنچه امروز ما می‌توانیم به عنوان برگی برنده، بالای دست بگیریم و به آن مفتخر شویم، شناساندن فرهنگ و سرشار بودن آن است. اما برای شناساندن آن، می‌باید که از خودگذشتگی کرد، ایثار کرد، جانبازی کرد و از خویش، گذشت. چرا که، رساندن جریان بیدارکننده و رشددهنده و آبادسازنده، باید که از دل ناهمواری های و ناملایمات روزگار و آدمیان اش، بگذرد و به دشت حاصلخیز انسان‌های تشنه حقیقت، بپیوندد.

در این میان، هجرت انسان دغدغه مند، یکی از مؤثرترین رفتارهایی است که می‌شود انجام داد. این هجرت، به معنای دورشدن از سرزمین مادری و خانواده و خویشان نسیت، دور شدن از رفاه و راحتی‌هایی است که می‌شود تصاحب شان کرد و کنج عافیت را به دست آورد. این هجرت، رهرو عاشق می‌خواهد که خار مغیلان، از پیمودن مداوم راه، او را زمین گیر نکند و جفای مسافت، ناامیدش نسازد.

آنچه شهدای اقتدار فرهنگی ما از جمله شهید انصاری، به ما آموزاندند، این بود که برای ترویج و تبلیغ فرهنگ انسان ساز، ابراهیم وار می‌باید که مسیر را طی کرد. عشق می گوید که اسماعیل را که همانا دلبستگی ها و داشته های زندگی ات است، قربانی کن تا به رستگاری برسی. اما در این میان، ایمانی متولد می‌شود که همه داشته‌ها را محفوظ‌تر از پیش، برای انسان سالک عاشق، نگاه می‌دارد. شهادت، قله‌ای است که تنها مومنان بی‌تردید، می‌توانند فتح‌اش کنند.

در اینجاست که می‌توانیم بگوییم که "خورشید فرهنگ شهادت با شهادت اهل فرهنگ" درخشان و تابان مانده است. یاد همه شهدای اقتدار فرهنگی گرامی باد.

منبع :خبرگزاری ایرنا 

https://www.irna.ir/news/85295840/در-مسیر-جاویدان-ایمان

انتهای پیام/