به گزارش روابط عمومی سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی در بخشی از این مقاله که علاوه بر روزنامه های پاکستان (مولتان)، روزنامه پرماننت نیوز (ساهیوال) و لهر ساحل (بهاولپور) در سایت های خبری و رسانه ای کشور پاکستان از قبیل اسلام تایمز، دیلی، نواوقت، پاکستان نیوز انتشار یافته آمده است: «وقتی سخن از حکیم صلح و دوستی نظامی گنجوی به میان می آید و هر ساله به افتخار در روز جهانی این دانشمند ادیب، محافل و نشست های علمی و ادبی برگزار می شود، بی شک نام پرآوازه ی قاضی احمد میان اختر جوناگری ادیب توانای مسلط به زبان های فارسی، عربی، انگلیسی، اردو و گجراتی به زیبایی جلوه گری می نماید. چنین شخصیتی که خود را شاگرد نظامی گنجوی می داند، بنیانگذار انجمن آموزش مسلمانان می شود و ریاست این جمعیت را در بین سال های 1927 تا 1935 میلادی عهده دار می گردد. از مشخصه های مهم قاضی اختر این که به زبان فارسی علاقه وافری داشت و در حد زبان مادری با یان زبان سخن می گفت و احترام ویژه ای به ایران و زبان فارسی می داشت. مقالات و کتب تألیف شده ی او به زبان فارسی مؤید این ادعاست.»

سرپرست خانه فرهنگ ایران در مولتان در قسمت دیگری از مقاله می نویسد: «از دستاوردهای ادبی این شاعر برجسته شبه قاره می توان به اولین کتاب ایشان حیات نظامی گنجوی اشاره داشت که در سال ۱۹۱۴ میلادی به رشته تحریر درآمده است و در ادامه باید گفت اگر چه دومین کتاب او که به زبان اردو در سال 1920 میلادی منتشر شد، تاثیر اسلام بر اروپا را مورد بحث و بررسی قرار می داد و به اذعان محققین و اندیشمندان چنین رویکردی از توسلات معنوی به منویات ادبی حکیم نظامی گنجوی متأثر می باشد و این رویکرد منجر به خلق سومین اثر این شاعر شهیر به نام «زرگل» در سال 1982 به زبان های عربی و انگلیسی می شود که مجموعه ای از مقالات ادبی در آن گردآوری شده است.»

آقای مشکی در پایان مقاله آورده است: «فاخرترین اثر قاضی اختر جوناگری را می توان گردآوری «جامع غزلیات نظامی گنجوی» معرفی کرد که با تلاش غیرقابل وصف و شوق سرشار توانست ضمن بهره گیری از مجموعه نسخ خطی موجود با طی مراحل حذف، تصحیح و اضافات در قالبی جامع و کامل آن را گردآوری نماید و بعدها به رسم احترام و ارادت به ایران و ایرانی، این اثر را به شاعر معاصر ایران، استاد وحید دستجردی تقدیم نماید. به تاریخ 6 اوت 1956 میلادی قاضی احمد میان اختر جوناگری در محل زندگی خود شهر حیدر آباد پاکستان جان به جان آفرین تسلیم می نماید و نام او با عنوان نظامی شناس فرهیخته در تاریخ ادبی دو کشور جمهوری اسلامی ایران و جمهوری اسلامی پاکستان ثبت می گردد. روحشان شاد و یادشان گرامی باد.»