درنهایت آن حادثه تلخ و ناگوار اتفاق افتاد. خبر رحلت امام را تلفنی و شب هنگام از سوی یکی از دوستان نزدیکم دریافت کردم. طاقت ایستادن را نداشتم، فروپاشیدم و بر زمین افتادم.

نمی خواستم باور کنم. اما سرانجام همانند دیگر شیفتگان امام، خبر رسمی رحلت را با صدای لرزان گوینده اخبار شبکه اول سیما، آقای حیاتی در ساعت 7 صبح روز 14 خردادماه 1368 شنیدم. بدون درنگ مانند همه مردم به خیابان ها ریختیم و بعد هم راهی جماران شدیم. صحنه های اندوهبار و وصف ناپذیری بودند. شام غریبان را در مصلای بزرگ تهران به سر بردم و شمع روشن کردم. در تشییع پیکر امام نیز مانند میلیون ها عاشق، سراسیمه و پیاده تا بهشت زهرا(س) رفتم.

حضور مردم از همه طبقات اجتماعی و از سنین مختلف، شگفت انگیز بود؛ تا جایی که روز ورود امام در 12 بهمن 1357 یعنی یک دهه پیش از آن را برایم تداعی کرد. آن روز که دوان دوان به همراه دوست صمیمی ام، محسن حاج میرزایی از تهران به بهشت زهرا رفته بودیم.

پیر و جوان، کوچک و بزرگ و همه و همه سیاهپوش و با چهره هایی غمبار و چشمانی اشکبار، آن عزیز سفرکرده و محبوب قلب ها را بدرقه کردند؛ آن هم در گرمای سوزان نیمه خرداد.

ابرهایی از غم و بارانی از اشک، سراسر ایران را فراگرفته بود. بدرقه کنندگان امام، چند برابر استقبال کنندگانش در 10 سال پیش بودند و این رویدادی است نادر.

چند سال بعد که «صدام» سقوط کرد و بعدها سر از حفره درآورد در مصاحبه زنده ای که آن شب با شبکه «الکوثر» داشتم به این موضوع اشاره کردم.

هرچند که این دو «العیاذ بالله» قابل تشبیه نیستند؛ اما عبرت آموزند.

در آن گفت وگو خاطرنشان کردم: «امام که تجسم حق است اینگونه تشییع می شود و آن یکی که نماد باطل است، چنین سرنوشت شومی پیدا می کند: «فاعتبروا یا اولی الابصار».

آن روز شوک بزرگی بر جهانیان وارد شد و خبر نخست رسانه ها، رحلت امام بود. خبری فرامرزی، فراملی، فرادینی و فرا مذهبی. کشور و مردم تا چهل روز، سخت عزادار و سیاه پوش بودند. مراسم چهلمین روز رحلت امام در دانشگاه تهران با شکوه خاصی برگزار شد و در مراسم نماز جمعه، شخصیت هایی از سایر کشورهای اسلامی حضور داشتند. سخنران پیش از خطبه ها، «سید برکه» بود؛ یکی از شخصیت های اسلام گرا و سرشناس غزه فلسطین. سخنرانی غرا، پر مغز و پر احساسی داشت.

ترجمه آن سخنرانی را من انجام دادم. با شور، هیجان و احساس فراوان.

چندی پیش و پس از گذشت سه دهه از آن رویداد ناگوار، سید برکه را در یکی از مناسبت های بین المللی در تهران ملاقات کردم؛ در جست وجوی نوار سخنرانی آن روزش بود و خاطره بعد از سخنرانی اش را برای جمع بازگو کرد.

سید برکه می گفت: «بعد از سخنرانی که پایین آمدم، در کنار جناب سیدحسن نصرالله، دبیر کل فعلی حزب الله لبنان در صف نماز نشستم. سیدحسن به من گفت: برای نخستین بار می بینم که مترجم این قدر، حماسی تر و پرشورتر از سخنران ترجمه می کند!».

و این هیجان و غم رحلت مردی بود که برای ما، تاریخ گویی با او آغاز شد...

روح امام مان شاد و راهش پر رهرو باد...

انتهای پیام/