شکست صهیونیسم در آفریقا
رهبر معظم انقلاب اسلامی در سخنرانی روز اول فروردین‌ماه امسال (سال۱۴۰۲) درحرم مطهر حضرت امام رضا علیه السلام،با اشاره به شکست سیاست دشمن برای منزوی کردن جمهوری اسلامی ایران بر گسترش ارتباطات سیاسی و اقتصادی و فنی و علمی با کشورهای مختلف دنیا از‌جمله آسیا، آفریقا و آمریکای لاتین تأکید فرمودند.
مواضع قاطعانه و تحسین‌برانگیز سران اتحادیه آفریقا علیه جنایات رژیم اشغالگر صهیونیستی در غزه، عیار شکست راهبردی صهیونیست‌ها درعمق استراتژیک این قاره مهم را ملموس و آشکار ساخته است. درشرایطی که آمریکا واتحادیه اروپا نقش مورد انتظار خود را درمهار نسل‌کشی غزه ایفا نکرده، صراحت وشجاعت سران آفریقایی در محکومیت جنایات رژیم کودک‌کش صهیونیستی را باید نقطه عطفی در نظم نوین جهانی قلمداد کرد.
همچنین پیشگامی آفریقای جنوبی در طرح شکایت علیه نسل‌کشی صهیونیست‌ها در دادگاه لاهه، تحسین افکار عمومی جهان را در برداشته است. در این خصوص سه نکته اساسی وجود دارد که لازم است مورد توجه قرار گیرد:
نخست این‌که ازابتدای تاسیس رژیم نامشروع و جعلی صهیونیستی، تسخیر فرهنگی واقتصادی آفریقا تبدیل به یک هدف و استراتژی کلان در سیاست خارجی این رژیم مبدل شده است. موسسان رژیم صهیونیستی معتقد بودند قاره آفریقا می‌تواند(و باید) به حیاط خلوت تل‌آویو و سوپاپ اطمینانی جهت بقای صهیونیسم در نظام بین‌الملل تبدیل شود. صهیونیست‌ها بر این باور بودند که سلطه فرهنگی بر آفریقا، پیش‌شرط تاراج منابع طبیعی و خدادادی این قاره ثروتمند است. درهمین راستا گلدا مایر، وزیر خارجه وقت رژیم صهیونیستی در سال ۱۹۵۸ به آفریقا سفر کرد و با رهبران کشورهای لیبریا، غنا، سنگال، نیجریه و ساحل عاج وارد تعامل شد. دربین سالهای۱۹۵۷تا۱۹۷۳،صهیونیست‌ها سرمایه‌گذاری مستمر۱۶سالهای راجهت ایجاد وتثبیت زیرساخت‌های مداخله‌گرایی دائمی خود درآفریقا صورت دادند.بااین حال وقوع جنگ موسوم به«یوم کیپور» دراکتبر۱۹۷۳، بسیاری از کشورهای آفریقایی را نسبت به ماهیت صهیونیسم و اشغالگران آگاه ساخت. پس از انعقاد پیمان ننگین کمپ دیوید (میان کارتر، بگین و انورسادات) صهیونیست‌ها به بازتعریف روابط خود با کشورهای آفریقایی روی آوردند اما وقوع پدیده‌هایی مانند انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۹۷۹، آگاهی ملت‌های آفریقایی در قبال متن و فرامتن تراژدی فلسطین را دوچندان ساخت.
نخست این‌که ازابتدای تاسیس رژیم نامشروع و جعلی صهیونیستی، تسخیر فرهنگی واقتصادی آفریقا تبدیل به یک هدف و استراتژی کلان در سیاست خارجی این رژیم مبدل شده است. موسسان رژیم صهیونیستی معتقد بودند قاره آفریقا می‌تواند(و باید) به حیاط خلوت تل‌آویو و سوپاپ اطمینانی جهت بقای صهیونیسم در نظام بین‌الملل تبدیل شود. صهیونیست‌ها بر این باور بودند که سلطه فرهنگی بر آفریقا، پیش‌شرط تاراج منابع طبیعی و خدادادی این قاره ثروتمند است. درهمین راستا گلدا مایر، وزیر خارجه وقت رژیم صهیونیستی در سال ۱۹۵۸ به آفریقا سفر کرد و با رهبران کشورهای لیبریا، غنا، سنگال، نیجریه و ساحل عاج وارد تعامل شد. دربین سالهای۱۹۵۷تا۱۹۷۳،صهیونیست‌ها سرمایه‌گذاری مستمر۱۶سالهای راجهت ایجاد وتثبیت زیرساخت‌های مداخله‌گرایی دائمی خود درآفریقا صورت دادند.بااین حال وقوع جنگ موسوم به«یوم کیپور» دراکتبر۱۹۷۳، بسیاری از کشورهای آفریقایی را نسبت به ماهیت صهیونیسم و اشغالگران آگاه ساخت. پس از انعقاد پیمان ننگین کمپ دیوید (میان کارتر، بگین و انورسادات) صهیونیست‌ها به بازتعریف روابط خود با کشورهای آفریقایی روی آوردند اما وقوع پدیده‌هایی مانند انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۹۷۹، آگاهی ملت‌های آفریقایی در قبال متن و فرامتن تراژدی فلسطین را دوچندان ساخت.
نکته دوم، به روایت و خوانش «آفریقای امروز»نسبت به ماهیت وکارکرد رژیم اشغالگر صهیونیستی معطوف می‌شود. درآفریقای ۲۰۲۴، آفریقای جنوبی پیشگام شکایت از صهیونیست‌ها در دادگاه لاهه می‌شود و اتحادیه آفریقا بدون هیچ‌گونه واهمه و ملاحظه‌ای، جنایات تمام‌عیار تل‌آویو در غزه، خان‌یونس و رفح را محکوم می‌سازد. آنچه امروز در آفریقا مشاهده می‌کنیم، ثمره پیروزی جریان ضد استکبار و سلطه در طول دهه‌های اخیر است. امروز بر خلاف هدف‌گذاری اولیه سران رژیم منحوس صهیونیستی، آفریقا حیاط خلوت تل‌آویو نیست، بلکه به پاشنه آشیل اشغالگران فلسطین در نظام بین‌الملل تبدیل شده است.
نکته سوم، به عزم راسخ جمهوری اسلامی ایران در هم‌افزایی فرهنگی، اقتصادی و سیاسی با کشورهای آفریقایی باز‌می‌گردد. رهبر معظم انقلاب اسلامی در سخنرانی روز اول فروردین‌ماه امسال (سال۱۴۰۲) درحرم مطهر حضرت امام رضا علیه السلام،با اشاره به شکست سیاست دشمن برای منزوی کردن جمهوری اسلامی ایران بر گسترش ارتباطات سیاسی و اقتصادی و فنی و علمی با کشورهای مختلف دنیا از‌جمله آسیا، آفریقا و آمریکای لاتین تأکید فرمودند. تحولات این روزهای آفریقا نشان می‌دهد که چنین اشارت و رهنمودی بر اساس نوعی بینش و نگرش عمیق بوده و باید زمینه تحکیم، تثبیت و استمرار آن را در زمان حال و آینده فراهم ساخت. جایگاه آفریقا و آمریکای لاتین در نظم نوین جهانی (که با نظم آمریکایی- اروپایی در دوران پساجنگ جهانی دوم در تعارض ماهوی قرار دارد) پررنگ و غیر‌قابل انکار است. دیپلماسی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در دوران جدید نیز بر مبنای احصا و درک همین واقعیت، تدوین و عملیاتی شده است. این مسیر، با عزم و اراده‌ای راسخ ادامه خواهد یافت؛ ان‌شاءا... .
منبع :روزنامه ی جام جم
