در این مراسم علیرضا معاف، معاون قرآن و عترت وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، عزمی عبدالحمید، مدیر دبیرخانه شوراهای اسلامی مردم نهاد مالزی، حبیب رضا ارزانی، رایزن فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در مالزی و السی بازجی، استاد دانشگاه اسلامی مالزی به ارائه سخنرانی پرداختند.

در بخشی از این وبینار، علیرضا معاف، معاون قرآن و عترت وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی به صورت مجازی به بیان سخنانی پرداخت. مشروح سخنان وی در این وبینار به شرح زیر است:

واژه و مفهوم مقدسات نیاز به واکاوی و ترمینولوژی دارد. مقدس و قدسیت و تقدس به معنای اتصال به آسمان  است و آنچه که مقدس است بر روی آن حساسیت وجود دارد و خط قرمز است و اهانت به آن موجب واکنش و برخورد و زنجیره برخوردهایی می‌شود که به همه بشریت آسیب می‌زند. 

مسئله سوزاندن قرآن فرصت مهمی است تا یک دور مضامین متعالی قرآن که برای انسان و جوان امروزی به‌خصوص در غرب جذاب است و با فطرت او تناسب دارد، مرور شود و بفهمد که علت دشمنی با قرآن، وجود این مضامین متعالی در آن است که ضمناً با اهداف دشمنان قرآن در استثمار انسان‌ها و جوامع نیز تعارض صد درصد دارد و این مفاهیم مهم که مفاهیم مشترک همه کتب آسمانی و همه ادیان است باید پاس داشته شود.

به مقدسات اسلامی و همه ادیان به‌خاطر مفاهیم مترقی آشکار و نهفته در آن باید احترام گذاشت و من این مفاهیم را مرور می‌کنم تا مشخص شود که هدف دشمنان از سوزاندن قرآن و اهانت به مقدسات دینی، آن است که نمی‌خواهند صدای قرآن به گوش مردم برسد.

«و قال الّذین کفروا لا تسْمعوا لهذا الْقرْآن و الْغوْا فیه لعلّکمْ تغْلبون؛ کافران گفتند: گوش به این قرآن فرا ندهید و به هنگام تلاوت آن جنجال کنید تا پیروز شوید!» (فصلت. 26)

اگر مردم صدای قرآن را بشنوند و با مفاهیم و مضامین متعالی آن آشنا شوند، دیگر به سراغ سایر مکاتب در عالم نخواهند رفت و بلکه با آن معارضه خواهند کرد. قرآن مفهوم واقعی «آزادی» را برای انسان‌ها معنا می‌کند و آن رهایی از بند و بردگی هرچه و هرکه غیر از خداست. 

«و یضع عنْهمْ إصْرهمْ و الْأغْلال الّتی کانتْ علیْهم‏؛ و بارهاى سنگین و زنجیرهایى را که بر آنها بود (از دوش و گردنشان) برمى‏‌دارد.» (اعراف: 157)

«و إنْ أحدٌ من الْمشْرکین اسْتجارک فأجرْه حتّى یسْمع کلام اللّه ثمّ أبْلغْه مأْمنه ذلک بأنّهمْ قوْمٌ لا یعْلمون؛ و اگر یکى از مشرکان از تو پناهندگى بخواهد به او پناه ده تا کلام خدا را بشنود (و در آن بیندیشد) سپس او را به محل امنش برسان چرا که آنان گروهى ناآگاهند.» (توبه: 6)

و پرده از نفاق کسانی که با شعار دروغین «آزادی»، زنان را اسیر فحشاء می‌کنند، بر می‌دارد: «و لا تکْرهوا فتیاتکمْ على الْبغاء إنْ أردْن تحصّناً لتبْتغوا عرض الْحیاة الدّنْیا؛ و کنیزان خود را براى تحصیل متاع دنیا مجبور به خودفروشى نکنید اگر آنها می‌خواهند پاک بمانند.» (نور: 33)

قرآن، مردان را به رفتار نیک با زنان سفارش می‌کند: «و عاشروهنّ بالْمعْروف فإنْ کرهْتموهنّ فعسى‏ أنْ تکْرهوا شیْئاً و یجْعل اللّه فیه خیْراً کثیراً؛ و با همسرانتان به طور شایسته رفتار کنید و اگر از آنها (به جهاتى) کراهت داشتید (فورا تصمیم به جدایى نگیرید) چه بسا از چیزى کراهت دارید و خداوند در آن خیر فراوان قرار داده است.» (نساء: 19)

قرآن مقام معنوی زن را آنقدر باارزش می‌داند که می‌تواند الگوی زنان و مردان عالم نیز باشد: «و ضرب اللّه مثلاً للّذین آمنوا امْرأت فرْعوْن إذْ قالتْ ربّ ابْن لی عنْدک بیْتاً فی الْجنّة و نجّنی منْ فرْعوْن و عمله و نجّنی من الْقوْم الظّالمین؛ و خداوند مثلى براى مؤمنان زده، به همسر فرعون، در آن هنگام که گفت پروردگارا! خانه‏‌اى براى من نزد خودت در بهشت بساز و مرا از فرعون و عمل او نجات ده، و مرا از قوم ظالم رهایى بخش.» (تحریم: 11)

«و الّتی أحْصنتْ فرْجها فنفخْنا فیها منْ روحنا و جعلْناها و ابْنها آیةً للْعالمین؛ و به یاد آور زنى را که دامان خود را از آلودگى به بى‏‌عفتى پاک نگه داشت و ما از روح خود در او دمیدیم، و او و فرزندش (مسیح) را نشانه بزرگى براى جهانیان قرار دادیم.» (انبیاء: 91)

«و إذْ قالت الْملائکة یا مرْیم إنّ اللّه اصْطفاک و طهّرک و اصْطفاک على‏ نساء الْعالمین؛ و (به یاد آورید) هنگامى را که فرشتگان گفتند: «اى مریم! خدا تو را برگزیده و پاک ساخته، و بر تمام زنان جهان، برترى داده است.»» (آل عمران: 42)

قرآن از کسانی که با او مأنوس باشند، انسان‌هایی «مجاهد» و «شجاع» می‌سازد: «و جاهدوا فی اللّه حقّ جهاده‏؛ و در راه خدا جهاد کنید و حق جهادش را ادا نمائید.» (حج: 78)

«الّذین جاهدوا فینا لنهْدینّهمْ سبلنا و إنّ اللّه لمع الْمحْسنین؛ و آنها که در راه ما (با خلوص نیت) جهاد کنند قطعا هدایتشان خواهیم کرد و خدا با نیکوکاران است‏.» (عنکبوت: 69)

قرآن به انسان‌ها «اعتماد به نفس» می‌دهد: «و لا تهنوا و لا تحْزنوا و أنْتم الْأعْلوْن إنْ کنْتمْ مؤْمنین؛ و سست نشوید و غمگین مگردید و شما برترید اگر ایمان داشته باشید.» (آل عمران: 139)

قرآن در دنیای پرتلاطم امروز، برای دردهای روحی انسان‌ها نسخه شفابخش دارد: «و ننزّل من الْقرْآن ما هو شفاءٌ و رحْمةٌ للْمؤْمنین؛ قرآن را نازل مى‌‏کنیم که شفا و رحمت براى مؤمنان است.» (اسراء: 82)

راه درست رسیدن به «آرامش» را برای انسان‌ها ترسیم می‌کند و انسان‌ها در مقابل مسیری که عرفان‌های کاذب برایشان ترسیم می‌کنند، قرار می‌دهد: «الّذین آمنوا و تطْمئنّ قلوبهمْ بذکْر اللّه ألا بذکْر اللّه تطْمئنّ الْقلوب؛ آنها کسانى هستند که ایمان آورده‏اند و دل‌هایشان به یاد خدا مطمئن (و آرام) است، آگاه باشید با یاد خدا دل‌ها آرامش مى ‌یابد!» (رعد: 28)

قرآن کتاب «امید» است و دین انسان را امیدوار می‌کند. آیه آیه قرآن انسان را نسبت به آینده امیدوار می‌کند: «سیجْعل اللّه بعْد عسْرٍ یسْراً؛ خداوند به زودى بعد از سختی‌ها آسانى قرار مى‌‏دهد.» (طلاق: 7)

«و منْ یتّق اللّه یجْعلْ له مخْرجاً‏؛ و هرکس تقواى الهى پیشه کند، خداوند راه نجاتى براى او فراهم مى‏‌کند و او را از جایى که گمان ندارد روزى مى‏‌دهد.» (طلاق: 3-2)

«قلْ یا عبادی الّذین أسْرفوا على‏ أنْفسهمْ لا تقْنطوا منْ رحْمة اللّه إنّ اللّه یغْفر الذّنوب جمیعاً إنّه هو الْغفور الرّحیم‏؛ بگو: «اى بندگان من که بر خود اسراف و ستم کرده‏‌اید! از رحمت خداوند نومید نشوید که خدا همه گناهان را مى‌‌آمرزد، زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است.» (زمر: 53)

«وعد اللّه الّذین آمنوا منْکمْ و عملوا الصّالحات لیسْتخْلفنّهمْ فی الْأرْض کما اسْتخْلف الّذین منْ قبْلهمْ و لیمکّننّ لهمْ دینهم الّذی ارْتضى‏ لهمْ و لیبدّلنّهمْ منْ بعْد خوْفهمْ أمْناً یعْبدوننی لا یشْرکون بی شیْئاً و منْ کفر بعْد ذلک فأولئک هم الْفاسقون؛ خداوند به کسانى که از شما ایمان آورده‏‌اند و اعمال صالح انجام داده‏‌اند وعده مى‏‌دهد که آنها را قطعا خلیفه روى زمین خواهد کرد، همان‌گونه که پیشینیان را خلافت روى زمین بخشید و دین و آئینى را که براى آنها پسندیده پا بر جا و ریشه‌‏دار خواهد ساخت و خوف و ترس آنها را به امنیت و آرامش مبدل مى‏‌کند، آن چنان که تنها مرا مى‏‌پرستند و چیزى را براى من شریک نخواهند ساخت و کسانى که بعد از آن کافر شوند فاسقند.» (نور: 55)

«و نرید أنْ نمنّ على الّذین اسْتضْعفوا فی الْأرْض و نجْعلهمْ أئمّةً و نجْعلهم الْوارثین؛ اراده ما بر این قرار گرفته است که به مستضعفین نعمت بخشیم و آنها را پیشوایان و وارثین روى زمین قرار دهیم!» (قصص: 5)

قرآن روح «استقلال طلبی» را در انسان‌ها زنده می‌کند و آنان را از گرایش فکری و قلبی به افراد و حکومت‌های ظالم  و تبعیت از آنان منع می‌کند: «و لا ترْکنوا إلى الّذین ظلموا فتمسّکم النّار و ما لکمْ منْ دون اللّه منْ أوْلیاء ثمّ لا تنْصرون؛ و تکیه بر ظالمان نکنید که موجب مى‏‌شود آتش شما را فرو گیرد و در آن حال جز خدا هیچ ولى و سرپرستى نخواهید داشت و یارى نمى‏‌شوید.» (هود: 113)

«یا أیّها الّذین آمنوا إنْ تطیعوا الّذین کفروا یردّوکمْ على‏ أعْقابکمْ فتنْقلبوا خاسرین؛ اى کسانى که ایمان آورده‏‌اید اگر از کسانى که کافر شده‏‌اند اطاعت کنید شما را به عقب باز مى‏‌گردانند و سرانجام زیانکار خواهید شد.» (آل عمران: 149)

و آنان را به مقاومت در برابر ظالمان و زورگویان و مبارزه با آنان دعوت می‌کند: «إنّ الّذین قالوا ربّنا اللّه ثمّ اسْتقاموا فلا خوْفٌ علیْهمْ و لا همْ یحْزنون؛ کسانى که گفتند پروردگار ما اللّه است، سپس استقامت به خرج دادند نه ترسى براى آنهاست و نه غمى دارند.» (احقاف: 13)

«یا أیّها النّبیّ جاهد الْکفّار و الْمنافقین و اغْلظْ علیْهمْ؛ اى پیامبر! با کفار و منافقین پیکار کن و بر آنها سخت بگیر، جایگاهشان جهنم است و بد جایگاهى است.» (تحریم: 9)

قرآن روح تعاون، ایثار و مواسات را در انسان‌ها زنده می‌کند: «و الّذین تبوّؤا الدّار و الْإیمان منْ قبْلهمْ یحبّون منْ هاجر إلیْهمْ و لا یجدون فی صدورهمْ حاجةً ممّا أوتوا و یؤْثرون على‏ أنْفسهمْ و لوْ کان بهمْ خصاصةٌ و منْ یوق شحّ نفْسه فأولئک هم الْمفْلحون * و الّذین جاؤ منْ بعْدهمْ یقولون ربّنا اغْفرْ لنا و لإخْواننا الّذین سبقونا بالْإیمان و لا تجْعلْ فی قلوبنا غلاًّ للّذین آمنوا ربّنا إنّک رؤفٌ رحیمٌ؛ و براى کسانى که در دار الهجرة (سرزمین مدینه) و در خانه ایمان، قبل از مهاجران، مسکن گزیدند، آنها کسانى را که به سویشان هجرت کنند دوست مى‏‌دارند و در دل خود نیازى به آنچه به مهاجران داده شده احساس نمى‏‌کنند و آنها را بر خود مقدم مى‏‌دارند هر چند شدیدا فقیر باشند، کسانى که خداوند آنها را از بخل و حرص نفس خویش بازداشته رستگارند. * و کسانى که بعد از آنها آمدند و مى‏‌گویند: پروردگارا! ما و برادرانمان را که در ایمان بر ما پیشى گرفتند بیامرز، و در دل‌هایمان حسد و کینه‏‌اى نسبت به مؤمنان قرار مده، پروردگارا! تو مهربان و رحیمى.» (حشر: 10-9)

 این مضامین و صدها مضمون‌ متعالی دیگر، در تعارض قطعی با اهدافی است که دنیای غرب و استکبار برای بردگی انسان‌ها دنبال می‌کنند.